مقدمه(بهار90)

بنام اویی که آفریننده همه از هیچ است....

بهار ٩٠ هنگامیکه ٦ سال از اولین روز ازدواجمون میگذشت متوجه

وجود یک وجود

عزیزتر از جان در بطنم شدم خوشحال و خرسند از این مطلب

هنگامیکه میخواستم از

وجود این نازنین مطمئن شم در کمال ناباوری متوجه ٢ضربان قلب و ٢

تپش شدم.

 ابتدا فقط اشک بود و اضطراب..یک مسئولیت بزرگتر رو بر دوشم

احساس

میکردم.سرانجام با یادآوری دستهای یاریگر بهترین بهترینها تسلیم

سرنوشت شدم.دختر و

 پسر من در وجودم رشد میکردند و من باید خود را آماده پذیرفتن

بزرگترین مسئولیت

زندگیم میکردم.درد زیبایی در وجودم پیچیده بود.همسرم هم از

خوشحالی سر از پا

نمیشناخت...تحولی بزرگ بعد از ٦ سال زندگی مشترک و حدود ٢

سال دوران نامزدی

و عقد در رابطمون شکل می گرفت.هیجان زده و متفکر به آینده ای

ناشناخته چشم

دوختیم.